به نام قدرت مطلق الله
ارتباط در فضای مجازی خیلی از نقطه‌ضعف‌های من را پنهان می‌کند مثلاً من ترس دارم، اضطراب و استرس دارم یا مشکلی در ظاهر خود دارم می‌آیم و یک عکس فتوشاپ از خودم در فضای مجازی می‌گذارم و هیچ‌کس متوجه نمی‌شود، نویسنده می‌شوم، شاعر می‌شوم و چیزهای خوب هم می‌نویسم. نقاط مثبت من را شکوفا می‌کند و روی نقاط منفی و ضعف من را می‌پوشاند و سرپوش می‌گذارد؛ ولی وقتی من با دیگران ارتباط مستقیم برقرار می‌کنم می‌آیم و روی نقاط ضعف خودم کار می‌کنم و در دل بعضی از ترس‌هایی که در وجود من هست می‌روم. نقاط ضعف خود را به نقاط قوت تبدیل می‌کنم مثلاً حرف زدن با دیگران را یاد می‌گیرم، ارتباط درست برقرار کردن را یاد می‌گیرم پس کدام‌یک بهتر است؟ ما به آن ارتباطی که به‌طور مستقیم با دیگران باشد نیاز داریم و نمی‌توانیم بگوییم که این فرد بد هست، این فرد چنین مشکلی دارد و . نمی‌توانیم نزدیکان خود را حذف کنیم ما به همه نیاز داریم. حتی به همان فردی که فکر می‌کنیم آدم بدی هست. قرار نیست که همیشه ما معلم خوبی‌ها را داشته باشیم. جهان بر پایه اضداد بناشده هم خوبی و هم بدی وجود دارد. یک نفر هم باید باشد تا بدی‌ها را به ما یاد بدهد. اگر یک نفر هست که دارد بین دو خانواده را برهم می‌زند و من باید این رفتار را انجام ندهم. اگر می‌بینم که دارد دروغ می‌گوید و دو به هم زنی می‌کند من باید یاد بگیرم که این کار اشتباهی هست و من نباید آن را انجام بدهم. دقیقاً این آموزش‌ها را معلم بد به من یاد می‌دهد. حضرت علی می‌فرمایند: اگر فردی یک‌کلمه به من یاد بدهد من تا آخر عمرم بنده‌ی او هستم. پس آن فرد معلم بدی‌ها هست باید شاکر باشیم و او را دوست داشته باشیم که وجود دارد و به ما یاد می‌دهد. ما در زندگی‌هایمان هم به آدم خوب و هم به آدم بد نیاز داریم.
درباره این سایت