قضاوت، یک حقه از هزاران حقه ی نفس اماره

وقتی وارد قضاوت می‌شویم یک نوری را به سمتتاریکی‌های فرد مقابلمان می‌گیریم و تاریکی‌های او را بزرگ و بزرگ‌تر می‌کنیم و ازعمق تاریکی‌های خودمان غافلیم. این حقه نفس است که مرا سرگرم نقاط ضعف دیگران می‌کندتا به خودم مشغول نباشم، ولی وقتی‌که قضاوت را متوقف کنم و نور را به سمت خودم هدایتکنم عمق تاریکی‌های وجودی خودم را می‌یابم. مهم‌ترین نکته برای تزکیه و پالایش همینهست که اول تاریکی‌ها و ناخالصی‌هایم را بیابم و در جهت بهبود آن قدم بگذارم و تلاشکنم با تزکیه و پالایش آن را رفع کنم.